Allah teala, zat-ı Uluhiyeti'ne kul ve Habib-i Edibi'ne ümmet olanları sever. Sevgi itidal derecesini geçince ona aşk denir.

Aşığın alameti ise, maşukunun yolunda her şeyini fedaya hazır olmak, her şeyini tereddüt etmeden feda etmektir.

Allah Rasülü'nü seven yücelir, O'na muhabbet nasibinden mahrum kalan ise alçalır. Ebubekir -radıyallahu amh- Efendimiz'i enbiyadan sonra en yüksek mevkie yücelten Allah ve Rasulüne beslediği muhabbet, bedbaht Ebu Cehil'i ümmet-i Muhammed'in firavunu haline getiren Allah ve Rasulü'ne muhabbetten uzaklığıdır.

İkisi de -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz'i görmüş, fakat bu görüş ikisinde tamamen farklı netice vermiştir.